اکونومیست : مشوق های مالی برای فرزندآوری در هیچ جای جهان جواب نداده/ دلایل کاهش نرخ باروری چیست؟

به گزارش تیتروز، با این حال از منظر این نشریه این سیاست ها به نتیجه ای نمی رسد و چرا که براساس درک نادرستی از مساله هستند.

به گزارش اعتماد در مقاله اصلی نشریه معتبر «اکونومیست » آمده است: با کاهش نرخ باروری بسیاری از سیاستمداران به دنبال پول خرج کردن در سیاست هایی هستند که می تواند به فرزندآوری بیشتر زنان منجر شود. دونالد ترامپ متعهد شده است در صورت بازگشت به کاخ سفید مزایایی را در نظر بگیرد. در فرانسه نیز حدود 3.5 تا 4 درصد تولید ناخالص داخلی به سیاست های خانواده اختصاص پیدا می کند. کره جنوبی هم پرداخت هایی به ارزش 70 هزار دلار به ازای هر فرزند انجام می دهد. با این حال، از منظر تحلیلگران نشریه اکونومیست همه این سیاست ها احتمالا شکست می خورند چراکه براساس درکی نامناسب بنا شده اند.

نگرانی های دولت ها قابل درک است. نرخ باروری تقریبا در همه جا درحال کاهش است و جهان ثروتمند با کمبود شدید نوزادها مواجه است. با نرخ رایج باروری، به طور میانگین زنان در کشورهای ثروتمند در طول زندگی خود تنها 1.6 فرزند خواهند داشت. همه کشورهای ثروتمند نرخ باروری پایین تر از سطح جایگزینی 2.1 درصد دارند که در آن جمعیت بدون مهاجرت پایدار است. کاهش جمعیت در طول دهه های گذشته سریع تر از چیزی بود است که جمعیت شناسان انتظار داشتند.

افراد بدبین چون ایلان ماسک هشدار می دهند که این تغییرات تمدن را تهدید می کنند. این ایده مسخره است، با این حال کاهش نرخ باروری تغییرات اجتماعی و اقتصادی عمیقی به همراه دارد. نرخ باروری 1.6 به این معناست که بدون مهاجرت، هر نسلی یک چهارم کوچک تر از نسل قبل خواهد بود. در سال 2000 در کشورهای ثروتمند به ازای هر 100 نفر افراد 64-25 ساله، 26 نفر افراد بیش از 65 سال وجود داشته است؛ اما تا سال 2050 احتمالا دوبرابر خواهد شد. بچه دار شدن یک تصمیم شخصی است و باید همین طور هم بماند. ولی دولت ها باید به تغییرات سریع جمعیتی توجه کنند. جوامع پیر و درحال کوچک شدن پویایی و قدرت نظامی خود را ازدست می دهند. آنها قطعا با یک کابوس بودجه ای روبه رو خواهند شد، چراکه مالیات دهندگان برای تامین حقوق بازنشستگی و مراقبت های بهداشتی لشکر سالخوردگان با مشکل مواجه خواهند شد. بسیاری از سیاست های طرفدار فرزندآوری اثراتی دارند که به خودی خود ارزشمند هستند. پرداخت هایی که به والدین فقیر انجام می شود فقر کودکان را کاهش می دهد و احتمال کارکردن مادرانی که توانایی مراقبت از کودک را دارند افزایش پیدا می کند. اما اینکه دولت ها فکر کنند افزایش نرخ باروری در قدرت آنهاست، اشتباه است. اولین دلیل این است که چنین سیاست هایی مبتنی بر تشخیص اشتباه از اینکه چه چیزی تابه حال سبب کاهش جمعیت شده است، هستند. دلیل دیگر اینکه آنها نسبت به مشکلی که برای حل آن طراحی شده اند هزینه بیشتری دارند.

دلایل کاهش نرخ باروری چیست؟

یک فرض رایج این است که کاهش نرخ باروری ناشی از به تعویق انداختن بچه دارشدن توسط زنان شاغل است. این تصور که آنها قبل از اینکه دوره باروری شان تمام شود وقت کافی برای بچه دار شدن ندارند نشان می دهد که چرا سیاست ها تمایل به تمرکز بر ارایه معافیت های مالیاتی و مراقبت های ارزان تر از کودکان دارند. آنها معتقدند از این راه زنان مجبور نمی شوند میان خانواده و شغل خود یکی را انتخاب کنند.

اما از منظر تحلیلگران اکونومیست داستان اصلی این نیست. زنان با تحصیلات دانشگاهی در واقع در سنین بالاتر بچه دار می شوند، اما فرزندان کمی می آورند. در امریکا میانگین سنی آنها در تولد اولین فرزندان شان از 28 سال در سال 2000 به 30 سال رسیده است. این زنان تقریبا همان تعداد فرزند را دارند که همتایان شان یک نسل پیش داشتند. اما این کمی پایین تر از اندازه ایده آلی است که برای خانواده می خواهند، ولی شکاف با چیزی که قبلا بود، تفاوتی ندارد.

درعوض عمده کاهش نرخ باروری در کشورهای ثروتمند مربوط به زنان جوان تر و فقیرتر است که بچه دار شدن را به تعویق می اندازند و در مجموع تعداد فرزندان کمتری به دنیا می آورند. بیش از نیمی از کاهش در نرخ باروری زنان در امریکا از سال 1990 مربوط به کاهش در باروری زنان زیر 19 سال بوده است. این تاحدی به این دلیل است که تعداد بیشتری از آنها به کالج می روند. ولی حتی آنها که پس از دبیرستان تحصیلات را ترک می کنند نیز دیرتر بچه دار می شوند. در سال 1994 میانگین سن اولین فرزند مادران بدون تحصیلات دانشگاهی 20 سال بوده است. امروز حدود دوسوم زنان بدون تحصیلات دانشگاهی در دهه 20 هنوز بچه دار نشده اند.

برخی سیاستمداران می توانند برای دنبال کردن سیاست های فرزندآوری در زنان خیلی جوان به این موضوع بپردازند. شواهد مبتنی بر اینکه زنان فقیرتر نسبت به مشوق های مالی بیشتر واکنش نشان می دهند می تواند آنها را وسوسه کند. اما تمرکز بر زنان جوان و فقیر به عنوان یک گروه برای آنها و جامعه بد خواهد بود. بارداری نوجوانان با فقر و بیماری هم برای مادر و هم فرزند همراه است. مشوق های هدفمند دهه ها تلاش برای محدود کردن بارداری ناخواسته در نوجوانان و تشویق زنان به تحصیل و کار را به عقب برمی گرداند. آن تلاش ها، به همراه برنامه های ارتقای برابری جنسیتی در میان بزرگ ترین پیروزی های سیاست های اجتماعی در عصر پس از جنگ جهانی دوم به شمار می آیند.

سوید یک برنامه مراقبت از کودکان بسیار سخاوتمندانه ارایه کرده است ولی نرخ باروری کل آن همچنان 1.7 است. برای تشویق به هر نوزاد بیشتر به پول زیادی نیاز است و کمک های مالی به همه کودکان تعلق می گیرد، ازجمله آنهایی که در هرصورت به دنیا می آیند. طرح هایی در لهستان و فرانسه یک تا دو میلیون دلار به ازای هر تولد جدید هزینه دارند. تنها تعداد اندکی از شهروندان تاحدی بهره وری دارند که بتوانند فواید مالی لازم برای جبران چنین هزینه ای را ایجاد کنند. به دلیل تحرکت اجتماعی کم، تنها 8 درصد از بچه های امریکایی که از والدین بدون مدرک دانشگاهی متولد می شوند در نهایت مدرک لیسانس می گیرند.

اما دولت ها در نهایت چه می توانند بکنند؟ مهاجرت افراد بامهارت می تواند شکاف مالی را کم کند اما محدودیت هایی در آن هست، چراکه باروری به طور جهانی درحال کاهش است. بیشتر اقتصادها باید خود را با تغییرات اجتماعی وفق بدهند و این برعهده دولت هاست که راه را هموار کنند. دولت های رفاه باید تجدیدنظر کنند؛ به عنوان نمونه، افراد مسن تر باید تا سن بالاتری کار کنند و باری که بر دوش هزینه های عمومی است را کاهش دهند. اختراع و به کارگیری تکنولوژی های جدید نیز باید تشویق شود؛ این کار می تواند به وسیله رشد بهره وری در تمام اقتصاد یا کمک به مراقبت از سالخوردگان به گذار جمعیتی کمک کند. فناوری های جدید خانگی نیز می توانند به والدین کمک کنند، به همان اندازه که ماشین های لباسشویی و ظرفشویی در اواسط قرن بیستم کمک کردند. سیاست های افزایش فرزندآوری اما اشتباهاتی پرهزینه و به لحاظ اجتماعی واپس گرا هستند.

23302